Beschrijving
Een heel bijzonder schilderij. Je krijgt een intiem doorkijkje in het ruime atelier van Douwe Elias. Je oog wordt meteen getrokken naar de stoel. Af en toe gaat hij in die zetel zitten om naar zijn werk te kijken, soms zelfs met een verrekijker: wat zal hij nog toevoegen? wat kan er anders, beter? Is het zo het beste schilderij dat hij kan maken?
Op de vloer zie je de restanten van zijn hele oeuvre, eigenlijk een biografie in olieverfstreken. Elke klodder herinnert hem aan het genoegen van een schilderij, dat hij robuust romantisch aan het linnen toevertrouwde. Het licht komt van boven en zet de focus op het centrale deel van het schilderij, aan de zijkanten sterk gekaderd: rechts door de donkere lijn van het schilderij op de ezel en links door de achteloos neergezette doeken, die al klaar zijn. Achterin de ruimte is nog een lichtbron, achter het theatrale gordijn. Het lijkt alsof daar een keukenstoel staat en dat Elias dit keer daar plaats nam om zijn werk eens van een andere hoek te aanschouwen.
Hij schildert heel pasteus, je ziet dikke klodders en verfstreken. Hij heeft een voorkeur voor het toevoegen van veel olie aan zijn verf en hanteert brede kwasten. Het plan voor het schilderij zit in zijn hoofd, hij maakt vooraf meestal geen schets op het doek. In zijn oeuvre zie je een voorkeur voor warm ossenbloed rood, met als tegenhanger een likje gifgroen. In dit schilderij zijn de hoofdkleuren warm oranje en bruin met blauw als complementaire kleur. Het ritme donker/licht herhaalt zich langs de perspectivische lijnen van de plankenvloer tot achterin.
